น้ำผึ้งหวานเป็นอาหารของพี่หมี

คำตอบที่ไม่ต้องถามใคร

คำตอบที่ไม่ต้องไปตามหาที่ไหน

คือคำตอบที่มอบให้หัวใจเป็นผู้ตอบ

เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นเพียงโลกใบที่สองของคนรักเก่า เซนก็เลือกที่จะเจ็บแต่จบด้วยการจากมา เพียงแต่โชคชะตายังคงอยากเล่นตลกกับเขาอยู่ จึงได้ผลักไสให้เซนต้องตกเข้าไปอยู่ในอุ้งตีนหมี ที่เพียงตะปบครั้งเดียวก็สามารถส่งเขาเข้าปากเคี้ยวได้อย่างง่ายดาย 

-------------------------------

“กินนี่หน่อยดิ เราทำมาให้”

“อะไรวะ” ถามไปอย่างนั้น แต่พี่ธิยื่นมือมารับแก้วจากผมไปจิบอยู่ดี 

“น้ำผึ้งมะนาว อร่อยมั้ย”

“อืม” ยกดื่มอีกอึก ก่อนหันมาสบตาผมที่มองอยู่ 

“ชอบว่ะ”

“...” หมายถึงน้ำใช่ปะ อย่ามองกันงี้ดิ ใจมันสั่นนะเว้ยพี่ 

“กูชอบผึ้ง” แน่ะ ยังไม่เลิก

“กูอยากกินมึง อยากกินทุกวันเลย” 

-------------------------------

นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการ ชื่อบุคคล สถานที่ไม่มีอยู่จริง มีฉากเกี่ยวกับเพศ คำหยาบคาย ภาษาวัยรุ่น ตามบริบทของของตัวละคร เพื่อความสมจริงและอรรถรสในการอ่าน

หากเรื่องนี้พอจะสร้างรอยยิ้มให้ได้ ฝากรีดเดอร์ที่น่ารักปาหัวใจมาให้กันพอเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

เลิฟ ยู น๊า

Delylah